Çocuğum sürekli bizimle oyun oynamak istiyor!

Çocuğum sürekli bizimle oyun oynamak istiyor!

Çocuğum onunla vakit geçirmem ve oynamam için “asla” peşimizi bırakmıyor. İşten eve geldiğim ve kapıdan içeri adımımı attığım andan itibaren onunla  şunu yapmak, bunu yapmak, onu yapmak için üzerime saldırıyor ve bu, yatma vaktine kadar böyle devam ediyor. Eve geldiğimde odaklanmak için zaman ayırmayı denedim ve hatta yemeği hazırlamadan önce onunla  ne kadar süre oynayabileceğimi ayarlamak için zaman hesaplamaları bile yaptım. Ama yine de bizi asla rahat bırakmıyor. Hafta sonları, daha fazla boş zamanım olduğunda ise ya benim peşimi bırakmıyor  ya da ekran için yalvarıyor. Kendi kendine vakit geçiremeyen ve eğlenemeyen çocuklar yetiştirdiğimi hiç düşünmemiştim ama belli ki böyle yapmışım. Çocuklarımla oyun oynamaya ayırmam gereken en uygun süre nedir diye düşünüp duruyorum.

Çocukların ailelerini rahat bırakmamaları çok yeni bir durum değil elbette, ancak mükemmel ebeveynlik çağında bu çok daha zorlayıcı. Çocuklarınızla zaman geçiriyorsunuz, üstelik her biriyle birebir, haftasonları teknoloji kullanımına sınır koymaya çalışıyor ve serbest oyunu teşvik ediyorsunuz. Bir ebeveyn olarak yaptıklarınızda hiçbir yanlış görmüyorum. Gerçekten. Yapabileceğinizin en iyisini yapıyorsunuz. Peki siz çocuklarınıza bu kadar ilgi gösteriyorken, bu yaşananların sebebi ne? Neden bu kadar çok ilgiye muhtaçlar?

Çocuklarınızla ilgili anne baba olarak en çok arzu ettiğiniz durumlardan bir tanesi çocuğunuzun kendi başına oyun kurarak oyununu devam ettirmesidir. Bu durum geçmişte, bizlerin çocukluğunda gayet doğal bir beceriyken maalesef ki günümüzde çocuklarımızın maruz kaldığı uyaranlarla ve geliştirdikleri bağımlılıklarla beraber çok zor bir beceri olmaya başladı.

Çocuğunuzun tek başına oyun oynamamasının pek çok sebebe bağlanabileceği belirtmeliyim. Korkular, anne ile bağımlı kurulan ilişki, bakıcı ve oyun oynayan anne baba ile birlikte çocuğun kendini sakinleştirememesi, oyuna odaklanma sorunları, ekran bağımlılıkları v.b. pek çok sebebe dayanan sorun ile çocuğunuzun tek başına oyun oynama alışkanlığı geliştirememiş olabilir.

Çocuğunuzun 3 yaş ile beraber tek başına oyun kurabilmesi ve bu kurduğu oyunu dikkatini vererek tek başına da devam ettirmesi beklenir. Günümüzde maalesef anne babaların oyunlara katılımı ve çocuklarla beraber geçirilen zamanı doğru yönetemediğimiz zamanlarda çocukların tek başına oyun kuramadıklarını gözlemliyor ve sürekli ebeveyn eşliğinde oyun oynamak istediklerini fark ediyoruz.

Bunun Önüne Nasıl Geçebilirsiniz?

  • İlk olarak, kurduğunuz ilişkinin niteliğini düşünelim. Aranızdaki ilişkiyi çocuklar mı yönetiyor? Sizinle kurdukları ilişkide, ilk adımın sorumluluğu onlarda mı? Çocuklar sürekli sizden ilgi görmek için yarış halindeler mi? Peki ya eşinizin ilgisi?

Bu soruların iki önemli noktası var: 1. Çocuklarınızla sürekli zaman geçiriyor olmanıza rağmen bu dinamiğin sorumluluğunun kendilerinde olduğunu hissettiklerinde aslında bu güvensizlik hissini besliyor. Neden? Çocuklar (özellikle de 3 yaşında olan) ilişki için yetişkinlerin peşinden koşan olmamalıdırlar. Bu sorumluluk, kesin olarak hayatlarındaki yetişkinlerin elinde olmalı. Çocuklarınız evin içinde sürekli peşinizde olduklarında, size duydukları ihtiyaç ve güvensizlik hisleri artar.

  • Bu yüzden aile içinde ilişki kurmanın kimin sorumluluğunda olduğu üzerine bir düşünün. Kendinize şunu sorun: “Ne yaptığımızın, nasıl ve ne zaman yaptığımızın kontrolü onların elinde mi?” Eğer cevabınız “evet” ise çocuklarınızın bardaklarının asla dolmayacağında emin olabilirsiniz.

Bunun önüne geçmeli ve ilişkiye liderlik etmelisiniz. Ne oynayacağınıza, kiminle oynayacağınıza ve ne kadar süre oynayacağınıza siz karar verin. Eğer çocuğunuz Uno oynamaya bayılıyorsa, “Bütün gün akşam olsa da seninle Uno oynasam diye düşündüm!” deyin mesela. Bu şekilde oyunun orkestra şefi siz oluyorsunuz. Biraz rol yapmanız gerekse de bunun da tadını çıkarın.

  • Diğer bir önemli şey ise biraz gözyaşı dökülmesi gerektiği. Oyunun sorumluluğunu elinize aldıysanız ve harika vakit geçiriyorsanız, çocuklar oyunun sonsuza dek sürmesini isteyeceklerdir. Belli bir zaman koymak ve oyuna son vermek onları üzecektir. Bunda sorun yok, gayet normal bir şey. Amacınız onları asla ağlatmamak olmamalı. Amacınız gözyaşını beklemek ve bunun normal olduğunu çocuklarınızın bilmesini ve hissetmesini sağlamak olmalı.

Bu, teknolojiye sınır koyduğunuzda da olacaktır (korkarım daha da fazla). Zaman dolduğunda teknolojiye son vermek, her çeşit dramı ortaya çıkarır. Buna hazırlıklı olun.

Bir de çocukların can sıkıntısını geçirme durumu var. Ne kadar fazla fikir ortaya atarsanız, durum o kadar kötüleşir: Çocuklar daha fazla mızmızlanır, durumu uzatır, ağlar ve yalvarırlar.

Çocuklarınızla zaten yeterince derin bir ilişki kurduysanız (ki bunun saatlerce sürmesi gerekmiyor), onların duyguları ile empati kurmanız çok anlaşılır bir durum (“Biliyorum can sıkıntısı zor”). O zaman siz de gerçek bir iş yaparak dikkatinizi dağıtın ve arada kalmaktan kurtulun.

Buradaki en önemli konu 3 yaşındaki bir çocuğun henüz çok küçük olması. Daha fazla açlık/yorgunluk/hastalık belirtisi göreceksiniz. Bu yaştaki çocukların kendi duygularını yönetme becerileri henüz oluşmamıştır. Bu yüzden bu durum, çocuğun ihtiyaçlarını karşılarken bir taraftan olgunlaşmasına izin vermek arasındaki bir dengedir. Esas olarak her çocuğun farklı bir ihtiyacı olur. Ve bu normaldir.

  • Son olarak şunu söylemek isterim ki iki çalışan ebeveyn olarak kendinize de ilgi göstermelisiniz. Kendi spor, arkadaş ve yalnızlık zamanlarınızı yaratmaya çalışın. Biliyorum, vizdan azabı sinsi bir şekilde sizi takip edecek ama şunu asla unutmayın: Bir Cumartesi sabahı kendinize ayıracağınız iki saat altın değerindedir. Ruh haliniz çok daha sakin ve pozitif olacak ve çocuklarınız karşısında sabırlı kalma ve onlara karşı nazik davranma beceriniz artacaktır.

Add Your Comment